گلبانگ زاگرس؛ در پیشرفت پایدار کشورها ی دنیا هویت و میراث فرهنگی نقش مهم وبسزایی دارند.

میراث فرهنگی در قالب بناهای ومکانهای تاریخی که ازگذشتگان ما به جا مانده اند نه تنها هویت هرسرزمین را شکل میدهند بلکه الگویی برای تمام نسل ها هستند که حفظ آنها واجب است.

امروزه دیده میشود نه تنها مردم به خصوص نسل جوان با این آثار بیگانه هستند بلکه به جای حفظ ونجاتبخشی آنها با بی رحمی پیکرشان را مجروح می کنند و یادگاری می نویسند.

اثری(بنایی) که ده ها سال وقرن در برابر انواع بلاهای طبیعی جان سالم به در برده در عصر ما به دست انسان در حال تخریب ونابودی است.

شاید مناسب ترین راهکار در این زمینه توسل به رویکردتوسعه ی پایدار شهری و تدوین دستور کار ملی است که زمینه ی آن تا حدودی درحال فراهم شدن است.

به نظر اینجانب پیوند و تعامل میان ارزشهای تاریخی و فرهنگی با توسعه ی کالبدی- فضایی و بسط آن به یکی از محورهای توسعه پایدارباید مورد بررسی قرار گیرد،آثار مملوس (مثل بناهای باستانی و تاریخی) و غیر مملوس (مثل آئین ها و مراسم ها) در واقع سرمایه های ارزشمند یک ملت و کشور محسوب می شوند که در هر دوره ای متناسب با شرایط جامعه منبع درآمد و اشتغال مردم نیز بوده است.

میراث فرهنگی منبع آگاهی انسان از شیوه زندگی و کار گذشتگان و نیاکان خود است و از همبن رو بی توجهی و نابودی این آثار به معنای از بین بردن ابزار و وسیله آگاهی از زندگی گذشتگان است به امیدروزی که همه قدروارزش سرمایه های کشورمان پاس بداریم

غلامرضاجلیلی نیا
روزنامه نگار-فعال اجتماعی ،فرهنگی