پیام تسلیت دکتر ولی الله شجاعپوریان

بعد از وفات تربت ما در زمین مجوی
در سینه‌های مردم عارف، مزار ماست
آدمی و آدمی‌واره، دو طیف همزادند که پیش از تبسم آتش بر سنگ و راه رفتن آهن بر آب، جریان یافته‌اند. در این میان شاعران که وارث آب و خرد و روشنی‌اند، گاه، شعر را به اهرمی می‌کنند که می‌توان جهان را با آن جابه‌جا کرد. عشق را و مهر را برای آدمیان زمزمه می‌کنند. هربار که شاعری می‌میرد، گویی که کاشف جهانی مرده است و واژگان هم از سوگوارانند. خبر درگذشت استاد حفیظ‌الله ممبینی(آبگینه) شاعر، نویسنده و پژوهشگر ارزشمند خوزستانی، موجب تاسف و تاثر بسیار اینجانب گردید. او مردی بزرگ و هنرمندی برجسته بود که در دهه۴۰ و۵۰ آثار او زینت‌بخش مجلات روشنفکری کشور بود. داستان‌های او با سبک ویژه خودش، دارای تشخصی بود که تحسین بزرگان ادبیات ما را به همراه داشت. استاد ممبینی که پیشکسوت فرهنگی و فرهیختگی دیار ما بود سال‌ها وجودش راهنمای بسیاری از اهالی قلم و اصحاب سخن بود. با حافظه‌ای خدادادی و نگاهی هنرمندانه و قلمی که زیبا می‌نوشت و شیوا می‌سرود. چندباری که سعادت دیدارشان را داشتم آن‌همه بزرگی و بزرگواری، هنرمندی و توانایی و در عین حال، فروتنی و خاکساری، انسان را به تحسین وا می‌داشت و حالا که چشم از این جهان بسته است نیز، یاد و نام او را ارج می نهیم و همواره گرامی می‌داریم. فقدان آن معلم، هنرمند و نویسنده بزرگ خوزستانی را به فرزندان، خانواده. بستگان و همه اهالی قلم و جامعه هنری استان، تسلیت می‌گویم. از درگاه خداوند بزرگ، برای آن عزیزسفرکرده، آمرزش الهی و برای بازماندگان، تندرستی و شکیبایی خواستارم.
ولی‌الله شجاع‌پوریان
۱۵ ابان ۱۴۰۳/ تهران