” مردی که از پاکی، دلش چون آسمان بود”

 

علاءالدین سکوت کرد تا، از گلوی کوه و چشمه و برزیگران وعاشقان بی بدیل زاگرس آواز شود.در مال کنون غم انگیزپاییز ۸۵که بهمن علاءالدین مشهور به مسعود بختیاری در کرج،حریر پلکها را بر هم نهاد و چشم از جهان فرو بست مردم بسیاری در شهرهای ایران و همچنین دوستداران آن استاد که مقیم خارج از کشور بودند در چندین کشور برای ایشان مراسم های یادبود برگزار کردند تا یاد و خاطره او را گرامی بدارند. او شاعر،آهنگساز و خواننده ای بزرگ و بی بدیل قوم بختیاری و یکی از مفاخر موسیقی مقامی ایران به شمار می رفت آثار ماندگاری را از خود بر جای نهاده است.توانمندیهای زبانی و شعری و درک زیبا شناسانه ی او از موسیقی و هنر او را به چنان منزلتی در ذهن و زبان همتبارانش رساند که دست نیافتنی است.اگرچه واکاوی آثار و واگویه ی جایگاه او در این نوشتار، مقصود ما نیست اما برای یاد و بازخوانی خاطره ی دوباره ی آن استاد فرهیخته ی فقید باید گفت که آثار ایشان بسیاری از باورداشت هاو کهن  الگوهای جمعی وملی فرهنگ این سرزمین را در خود داشت. هرکس در صدای بهمن علاءالدین خود و گمشده ی خود را جستجو میکرد وبا مکاشفه های هنرمندانه و در ساحت شهود شاعرانه.او همراهی و زیست می نمود چراکه او خود، شیدایی بی نشان بود که نشانی خود را تنها در عشق یافته وزخم این راه بلند نفس بر را، در زیبایی حنجره بی بدیل و رشک انگیز خویش ،هموار می ساخت.او پژواک غمگنانه ی نواهای از یاد رفته ی نیاکان و قومی بود که روزگاری هیمنه و شکوه بزرگشان را، در چامه ها و چکامه هایی از جنس زلال دوست داشتن،تغزل و حماسه ی خود، جاری میکرد و در مکاشفه ی شوق گریستن خویش، تا بلندای آرزوهاشان نشان می جست و شوق زندگی را به آینده گره میزد تا(واری)نو را جایگزین(کهنه واری)کند و با پژواک جان افزایش ((زرده و آسماری وکینو ودنا))را به((مه نو))همسفر باشد و خستگی کوچ را از گرده ی ایل بزداید و سخاوتمندانه  شادی را به اردوگاه عاشقان پیشکش کند و همواره تلاش داشت تا هنر خود را جز به پیشگاه عشق و انسانیت روانه نکند و همواره از ابتذال و ابتلا و چابلوسی و تملق دوری جست.مردم که هماره تفاوت میان هنرمند و شبه هنرمند را به درستی به قضاوت می نشینند، با وجود همه ی نامهربانیهایی که آزار دهنده بود ،به پاس روش و منش انسانگرایانه وپاک و به دور از ابتذال و خود ارزانی آن استاد یگانه،مرام مهربانش را چنان ارج نهادند که برای بسیاری در باور نمی آمد.اما به هر روی نزدیک به ۲۰ سال از فقدان او گذشت اگرچه دوستدارانش، استاد را نه به خاک که به دلها سپرده اند.اما پس از این همه سال، که از کوچ او میگذرد هنوز هم مردم او را ارج می گذارند و به ویژه نسل جوانی که پس از او پا به عرصه هستی نهاده اند او را گرامی می دارند و بیش از پیش به ستایش ارزش های پاک انسانیش حرمت میگذارند. “در این زمانه ی قیل و قال پرست” او بود که در ساحت مقدس هنر و عشق سرافراز ماند تا نامش هماره زمزمه ی نیمه شب مستان باشد. روحش جاودانه باد.

به یاد زنده یاد استاد بهمن علاءالدین سلطان آواز بختیاری…

 

“حنجره ی رشک انگیز”

 

“رودارود” حنجره ی رشک انگیزت

کارون را شرمنده میکند

آنگونه که

چکامه ی” مال کنون۱”ایل را از خیال ایستادن

در”هی جار۲”و”تاراز۳”باور عمیقی است

که شب از ترس”برافتو۴”

خود را به مردگی میزند

و تو

دست در دست “آستاره۵”

به صبح میرسانی مان

همیشه از همان سه تار کوک شده ات

نجابت مردانه را می نوشم

که زمین از بلندای ماه

عشق از بستر”للر۶”برنخواهد خاست

مگر در گلوی تو آبدیده شود

وشیدایی دوباره ی”خدابس۷”

نامی است که بر شانه های ماه می نشانی

در سوری که از همراهی”هفت وچهار۸”

تکثیر می کنی

به گاه سوگ سروده ی”شیر علی مردان۹”ات

زخم وتفنگ و اسب را می پراکنی

چه باورمندانه

دست خدا را به گرمی گرمسیر می فشاری

که گندم زارهایش

در آوای برشته ی برزیگری

سهم دوگانه ای بود

تو…

پیش از آفتاب طلوع خواهی کرد

کوه بر شانه های تو تکیه خواهد داد

حتی اگر

نام کوچک “بهمن”را

برگزیده باشی

 

۵٫۴٫۳٫۲٫۱٫ نام کاست های منتشر شده ی بهمن علاء الدین

۵٫

۶٫ نام روستایی است که زادگاه عبده محمد للری عاشق راستین ایل بود

۷٫دختری عاشق و شیفته سر که جانش را بر سر عشق عبده محمد للری گذاشت.

۸٫اشاره ای است به دو شاخه ی قوم بختیاری

۹٫علیمردان خان چهارلنگ بختیاری در دوره پهلوی اول دست به قیام مسلحانه ای زد و سرانجام‌ در زندان قصر، شجاعانه به شهادت رسید

 

بهرام( ماشاالله) براتی اهواز