نوشتاری از: غلامرضا جلیلی نیا
کارشناس ارشد جامعه شناسی
گلبانگ زاگرس؛ میراث فرهنگی آینه زندگی انسانها در گذشته است و سیر و سلوک حرکت انسان درطول تاریخ بشریت رابازگومی کند قطعاً شناخت ،حفظ واحیای هویت وروح فرهنگی انسانهاهیچ سرزمینی بدون محافظت ازمیراث فرهنگی و آثارمانده از دوران قبل امکانپذیرنیست.
میراث فرهنگی منعکس کننده تجربیات انسانی است، تجربیاتی که عمرشان باقدمت تاریخ برابری می کنداین مواریث درواقع دریچه هایی هستندکه چشم مردمان امروزرابه سوی روحیات،آداب ورسوم گذشتگان خودبازمی کند.قطعامردم سرزمینی می تواننددم ازپیشینه غنی وهویت ریشه دارفرهنگی بزندکه اسنادی به عنوان میراث فرهنگی به دنیامعرفی کند.
امروزه همه ملتها اقوام برای هم اندیشی به شناخت بیشترنسبت به هم نیازدارندویادمانهای تا ریخی ابزاری هستندکه میتوانندمسیرتحقق این هدف مهم راهموارسازند،کشورماایران سرزمینی باگذشته دیرینه بوده ودرهمه سرزمین خودمیراث وصنایع دستی ارزشمندی راجای داده است.
بدون شک شناخت ومعرفی کردن این گنجینه ارزشمندبه مردم بویژه نسل جوان نقش به سزایی درمقابل تهاجم فرهنگی که امروزه درکمین جوانان ما هست دارد و عرق ایرانی بودن را در میان آنها تقویت می کند .
پس برای حفاظت ازمیراث فرهنگی بایدضمن تقویت بودجه ای دولت،مردم نیزبرای حفاظت واحیای میراث فرهنگی وصنایع دستی تشویق وترغیب کرد،چراکه تازمانی که مردم نسبت به میراث فرهنگی به عنوان سرمایه های ملی احساس مالکیت نکنند، تمایل چندانی برای حفاظت وصیانت ازآنها نخواهند داشت به نظرصاحب این قلم که تجربه عملی دراین حوزه را دارم این است که فرهنگ صیانت ازمیراث فرهنگی باید از دوران کودکی درافراد نهادینه شود،حفاظت ازآثارمیراث فرهنگی بایدازطریق آموزش میان مردم به خصوص جوانان نهادینه شود و برای تحقق این هدف ارزشمند آموزش و پرورش باید وارد عمل شود.
