” سلطنت فقر در خوزستان”

گلبانگ زاگرس؛ فیلمی کوتاه، از فقر و محرومیت مردم روستاهایی از ایذه در اینستاگرام کافی بود تا دوباره به یاد بیاوریم که در قرن ۲۱ هنوز هم مردم محروم و مظلومی در سراسر کشور و به ویژه در خوزستان زرخیز وجود دارند که دیدن گوشه هایی از زندگی پررنج شان، باور کردنی نیست! مردمی که هنوز از نداشتن زیرساختها و امکانات نخستین زندگی، محروم نگهداشته شده اند. مردمی که به دلیل نداشتن راه، مدرسه، آب آشامیدنی، خانه بهداشت و مخابرات، در انزوا و فقر مطلق، شب را به روز می رساندند. وقتی که هیچگونه امکانات زندگی ندارند میتوان تصور کرد که چه زنان مظلومی به خاطر یک زایمان ساده، جان داده و تمام روستا را داغدار نموده اند. چه فرزندانی که با هزاران آرزو و رویا، نتوانستند به مدرسه بروند و در کنار اینهمه رنج، باید بیسواد باشند. چه کودکان و جوانانی که به خاطر مارگزیدگی و عقرب زدگی و افتادن از کوه و…در نبود جاده، جان دادند و جان و جهانشان به پایان غم انگیزی ختم گذشت.در تمام این سالها، بارها و بارها، کنشگران و دلسوزان، نوشتند و گفتند اما شوربختانه، هیچ اقدام عملی در راستای فقرزدایی انجام نشده و هر روز بر تعمیق محرومیت و بیچارگی این مردم افزوده شده است. این در حالی است که بر اساس بند ج ماده ی ۱۳۷ قانون برنامه توسعه سوم، دولت ملکف شده بود که تمام روستاهای بالای ۲۰خانوار را از امکانات و نعمت آب آشامیدنی، برق، راه، مدرسه، خانه بهداشت و…برخوردار نماید اما برنامه ششم نیز در حال اتمام است ولی این روستاهای محروم، همچنان در فقر مطلق به سر می برند. همچنین بر اساس گزارش و نامه ۲۳۴۵۳۹/۱۰۱ مورخ ۸۱/۱۲/۱۴ سازمان مدیریت و برنامه ریزی کشور به هیات دولت در اجرای ماده ۶۰ قانون توسعه سوم کشور، شهرستانهای۹ گانه محروم در سراسر کشور معرفی شده اند که شاخص های توسعه این مناطق زیر نرخ میانگین کشوری است.شگفتا که بیش از۵۰٪ این مناطق در خوزستان قرار دارند یعنی( شهرستان های ایذه، باغملک، مسجدسلیمان، هفتکل، لالی و اندیکا).
این میزان از فقر و محرومیت در این مناطق، چنان عمیق و باورنکردنی است که هرگاه مانند، زلزله اندیکا، موجب دیدار نزدیک مسوولان ارشد و میانی از این مناطق شده است چیزی جز اظهار شرمساری، به دنبال نخواهد داشت و سخنی برای گفتن نخواهد بود. روستاهای زیادی در خوزستان وجود دارد که جمعیت جوانش، یا در پی یافتن کار، آواره ی شهرها و استانهای همجوار شده و در نهایت درماندگی و حاشیه نشینی، زندگی جانفرسایی دارند و یا حتی به دلیل همین مهاجرتهای جوانان، تناسب جنسیتی در مناطق روستایی ما، به هم خورده و تازه اگر بخشی از این جوانان بتوانند تشکیل خانواده دهند سن ازدواج هر روز بالاتر می رود. نداشتن راه و برق و مدرسه و…موجب شده است تا نوجوانان و جوانان این مناطق روستایی نیز، به جمعیت بیسوادهای کشور افزوده شود که خود داستانی است پر آب چشم.خلاصه اینکه مردم روستاهایی چون(رازانه دان، اردوت، کارنج، کل نرگس، چم، تلخاب و…) گرفتار چنین وضعیت غم انگیزی هستند. حال شما تصور کنید در سرمای زمستانی این مناطق، اگر گرفتار یک حادثه و یا بیماری شوند، انگونه که در فیلم مورد اشاره، یادآوری شده است آیا جز مرگ و مردن، امیدی به خدمات درمانی و بهداشتی وجود دارد؟
در زلزله اخیر اندیکا، به گفته خود مسوولان استانی، یکی از دلایل تعلل در خدمات رسانی و انجام تعهدات و وعده های دولت، نبود جاده و دیگر امکانات زیرساختی بوده است! این زلزله، پرده از فقر و محرومیتی جانکاه برداشت تا دیگر بهانه ای برای مسوولان نماند. فریاد و ناله ها و اشکهای این روستاییان رنجدیده و محروم را همه ی دنیا دیدند. بنابراین با توجه به تعمیق فقر و محرومیت روستاهای مناطق مظلوم خوزستان، امید است که دستگاههای متولی و مسوول، هر چه زودتر، تلاش کنند تا نسبت به برخورداری مردم این مناطق از ابتدایی ترین امکانات و حقوق شهروندی این روستاییان مظلوم و نجیب، اقدام نمایند.
بهرام(ماشاالله) براتی