گلبانگ زاگرس ؛ گردشگری روستایی را می توان “تجربه زندگی محلی” دانست.
این تجربه، شامل موارد بسیار متنوعی از جاذبه های طبیعی ، فرهنگی و فعالیت هایی می شود که در یک منطقه ی روستایی و کشاورزی خاص وجود دارند. فعالیت هایی مانند گردشگری کشاورزی ، کوهنوردی، سوارکاری و اقامت در خانه های محلی. به طور کلی محور این نوع گردشگری ، درک زیباییها و جاذبه های طبیعت و فرهنگ مردم آن منطقه است و بسته به جغرافیای منطقه فعالیت های متفاوتی می تواند در آن صورت پذیرد.
صنعت گردشگری( توریسم) رو به رشد ترین و بزرگترین صنعت جهان است و در تمامی کشورها بعنوان ابزاری حیاتی برای رشد و توسعه ی فعالیت های اقتصادی مناطق مختلف و وسیله ای برای افزایش سطح درآمد ناخالص ملی محسوب می شود.
پر واضح است که رشد، اجرا و توسعه ی صحیح این صنعت ( بویژه در بخش گردشگری روستایی ) می تواند به رشد و توسعه ی کسب و کارهای محلی و بازگشت مردم از کلان شهرها به دیار خویش و تلاش برای حفظ میراث فرهنگی و بومی خود کمک کند.
از مشخصه های اصلی گردشگری روستایی می توان به مواردی مانند وجود فضاهای گسترده و باز اشاره کرد؛ همچنین گردشگران باید این فرصت را داشته باشند که به طور مستقیم فعالیت های دامداری و کشاورزی را تجربه کرده و در زیست بوم منطقه به طبیعت گردی بپردازند.
در نتیجه گردشگری روستایی در معنای واقعی باید: در مناطق روستایی اجرا شود. ، عملا روستایی باشد – یعنی شامل شرکت در مراسم و سنت های اجتماعی مردم منطقه و آشنایی با میراث آن منطقه باشد.
بودن در طبیعت را برای گردشگر امکانپذیر ساخته و شامل طبیعت گردی باشد، در مقیاس روستایی و کوچک انجام پذیرد ( برخلاف گردشگری انبوه) ،در مناطق با سرعت رشد پایین و طبیعی اجرا شده و در تماس با خانواده های محلی انجام پذیرد.
غلامرضاجلیلی نیا
کارشناش ارشدجامعه شناسی
